دررفتگى مادرزادى لگن

شيوع ديسپلازي رشدي لگن (دررفتگي مادرزادي لگن) بين ١ تا ٢ مورد از هر ١٠٠٠ تولد زنده است. اين عارضه بيشتر به شكل دو طرفه بوده و در دختران تا ٩ برابر بيشتر اتفاق مي افتد. دررفتگي و نيمه دررفتگي ناشي از علل ارثي و محيطي مي باشند. شلي مفصل ران (هيپ) ممكن است ارثي يا در نتيجه ترشح هورموني رحم باشد. عوامل محيطي مرتبط با دررفتگي لگن شامل مشكلات حين تولد ناشي از فشار رحمي و وضعيت هاي نامناسب وضع حمل مي باشند.
تشخيص زودهنگام دررفتگي مادرزادي لگن بسيار مهم است زيرا تاخير در درمان مي تواند منجر به ناتوانايي هاي جدي و دائمي شود.
سه تست مورد استفاده در تشخيص اين عارضه عبارتند از، علامت اورتولاني، علامت گالزي و تست بارلو كه اين آخري مهمترين تست تشخيصي براي نوزادان است. در كودكان بزرگسال بادررفتگي مادرزادي لگن، از علامت ترندلنبرگ استفاده مي شود.
اگر درمان در هفته هاي اول زندگي شروع شود، رشد مفصل ران تقريبا عادي خواهد شد. روش درمان عموما به شكل ثابت نگه داشتن مفصل ران در حالت خم و دور شده از محور بدن (فلكشن و ابداكشن) به منظور تسهيل رشد استخوان ران و حفره استابولوم مي باشد كه مي تواند با اسپيلينت،كشش، گچ گيري يا اسپيلينت بالشي تكميل شود. در صورت عدم بهبود با اين روش ها اقدامات جراحي لازم خواهد بود.
پس از طي دوران درمان، پروسه توانبخشي و كاردرماني به منظور تقويت عضلات و جبران تاخير حركتي ناشي از دوران بي حركتي الزامي است.

سيد محسن احكامي
كارشناس ارشد كاردرمانى

مركز كاردرمانى و گفتاردرمانى تاك
سعادت آباد- خ سرو غربي- پلاك ١٤٥