در سری مقالات کاردرمانی در کودکان تلاش می شود مروری بر اهداف و روش های کاردرمانی در کودکان، بر اساس علم روز جهانی و نیز تجربیات ۱۵ ساله داشته باشم، به این امید که این مطالب برای خانواده های مراجعین به مراکز کاردرمانی و همینطور همکاران گرامی مفید باشد.

شاید بتوان گفت مهمترین تفاوت روش درمان کاردرمانی در کودکان با بزرگسالان، در نحوه برقراری ارتباط موثر با کودک در مقایسه با یک فرد بزرگسال می باشد.

برای شناسایی تبحر یک کاردرمان کودک در نگاه اول کافی است به نحوه برقراری ارتباط او با کودک توجه کنیم. از آنجا که کودک نسبت به تاثیر درمان در خود آگاه نمی باشد این کاردرمانگر است که می بایست با بکارگیری روش های مناسب کودک را در جهت اهداف درمانی را دهد.

برخی از رویکردهای کاردرمانی مانند روش درکی_حرکتی درمانگر محور می باشد یعنی کنترل جلسه درمان بر اساس نظرات درمانگر می باشد، اما به یاد داشته باشیم که کودک هم یک انسان مختار است و درمانگر هرگز نباید به او بعنوان مجری کامل دستوراتش نگاه کند حتی در روش های مبتنی بر محوریت درمانگر و البته متاسفانه این نگاه غلط همچنان در بسیاری از مراکز نه تنها جاری است بلکه به شدت هم مورد تاکید است.

درمانگر خوب توانایی برقراری رابطه مفید و موثر با کودک را داراست بگونه ای که بتواند کودک را علاقمند به جلسات درمان کند.

در مقاله بعدی تلاش می شود بر سایر ابعاد درمان کودکان تاکید شود.

سید روح اله افتخاری

کارشناس ارشد کاردرمانی

مرکز كاردرمانى و گفتاردرمانى تاک