فراگيرى زبان

کودک در بدو تولد قادر به سخن گفتن نیست و نمی تواند در یک ارتباط کلامی شرکت کند.

صدای گریه ی کودک نشان دهنده ی نیازها و مشکلات جسمی اوست مثل گرسنگی و درد و ناراحتی. به تدریج در سالهای اولیه دوران رشد، کودکان زبان جامعه خود را فرامی گیرند و از زبان گفتاری برای برقراری ارتباط استفاده می کنند. فراگیری زبان در بردارنده ی دو مهارت یعنی توانایی درک گفتار دیگران و توانایی تولید گفتار میباشد. کودکان قبل از اینکه گفتار را بکار ببرند نیازمند درک کلمه و درک ساختار دستوری گفتار دیگران هستند.

قبل از بیان اولین کلمات، کودک تولید صداها را آغاز می کند. آواسازى کودک را در ۵ مرحله به تفکیک توضیح میدهيم. 

مرحله اول (تولد تا ۸ هفتگی): صداهای زیستی پایه در اولین هفته های زندگی کودک صداهایی را تولید می کند که منعکس کننده حالات و فعالیتهای زیستی اوست. گرسنگی، درد و ناراحتی علت گریه اوست (سر و صداهای انعکاسی). سر و صداهای ناشی از تنفس و خوردن و دفع به صداهای نباتی منجر میگردد. این صداها ناشی از مکیدن، بلعیدن، سرفه کردن و آروغ زدن است.

مرحله دوم (۸ تا ۲۰ هفتگی): بغبغو و لبخند زدن بین ۶ تا ۸ هفتگی اولین صداهای بغبغو تولید می شوند، زمانی که کودک در وضعیت آرامش قرا داشته باشد، صداهایی شبیه "آ" و "او" توليد مى كند. علاوه بر این کودک به لبخندها و گفتار مادرش پاسخ می دهد.

مرحله سوم (۲۰ تا ۳۰ هفتگی): بازیهای صوتی: این بازی های صوتی، طولانی تر و با ثبات تر از بغبغو کردن است. اجزاء آن شامل توالی های صدا دار با حروف است که به طور پیاپی تکرار می شوند.

مرحله چهارم (۲۵ تا ۵۰ هفتگی): غان و غون مجموعه ای از صداها با تکرار و ثبات بیشتر تولید می شوند [bababa ] که غان و غون تکراری

نامیده می شود (با حروف و صداهاى يكسان) ریتم گفته ها و طول هجاها مشابه هجاهایی است که در گفتار شنیده می شود. گفته های غان و

غون معنی ندارند. اما با کلماتی که در گفتار استفاده می شود شباهت دارند.

مرحله پنجم (۹ تا ۱۸ ماهگی): گفته های آهنگین گوناگونی در آهنگ و ریتم و تون صدا، مشخصات اصلی گفته های کودک هستند. والدین به این گفته ها معنی می دهند. مثل سئوال کردن، صدا زدن، سلام دادن، درخواست کردن. در این سن واژه مانندها آغاز می شوند.