دوست خیالی کودک
دوست خيالی کودک:
دوست خيالی کودک:
مادر: پسر چهار ساله من مدام با يک نفر حرف می زند و می گويد دوستش است. به او غذا می دهد، بازي می کند و هر کار اشتباهی که انجام می دهد به گردن او می اندازد و هر چقدر سعی می کنم او را متقاعد کنم که چنين کسی وجود ندارد، متقاعد نمی شود.
روان شناس: بچه ها در سنين سه تا پنج سالگی خيلی وقت ها دوست خيالی دارند و جز روند طبيعی رشد آنهاست که نشان دهنده قدرت تخيل اوست.
آيا با بچه های ديگر هم بازی می کند؟
مادر: بله . او کاملا اجتماعی است و به راحتی با همسالانش ارتباط برقرار می کند.
روان شناس: داشتن دوست خيالی خيلی هم خوب است. بچه ها اين دوست را برای خود تصور می کنند چون به حرفش گوش می دهد، حمايتش می کند، گاهی اوقات با او بازی می کند و معمولا کارهایی انجام میدهد که ممکن است خودش نتواند و اين دوست را متعلق به خود می داند. اين دوست معمولا قضاوتش نمی کند و او را به خاطر کار اشتباهی که انجام می دهد تنبيه نمی کند. چنين دوستی به بچه کمک می کند که تعاملات اجتماعی را ياد بگيرد.
گاهی اوقات کمک می کند که بچه نحوه حل مساله را بياموزد. در شرايطی که ممکن است مکان زندگی تغيير کند، نقش اين دوست بسيار پر رنگ می شود چون از محيطیکه با آن آشنا بوده است جدا شده و به محيطی جديد و غريب وارد شده است. اغلب بچه هایی که تک فرزند هستند نقش دوست خيالی را بسيار پر رنگ می بينند. سعیکنيد اگر مکان زندگی تان را عوض کرده ايد و فرزندتان از دوستان قديمی اش جدا شده است تا وقتی که دوستان جديدی پيدا کند با انجام دادن بازی های مهيج او را سرگرم کنيد به طوريکه زمان کمتری را تنها باشد.
مادر: داشتن اين دوست خيالی تا کي طول می کشد؟
روان شناس: معمولا چند ماه می ماند و به مرور کمتر میشود و از بين می رود يا اينکه حضور دائمی دارد و يا هر چند وقت يکبار میآيد و میرود. والدين بايد دقت داشته باشند که رابطه یفرزندشان با اين دوست خيالیچگونه است. چون احتمالا فرزند تجارب جديدی را طیمی کند يا اينکه يک سری هيجانات خاص را در آن شرايط تحمل می کند. اين دوست مي تواند از دنيای درونیفرزندتان شناخت خوبی به شما بدهد.
مادر: من در مورد دوستی فرزندم با اين دوست خيالی چگونه بايد برخورد کنم؟
روان شناس: بهترين راه پذيرش است. يعنی اينکه مدام حضور دوست خيالی را انکار نکنيد و اگر خواست به عنوان مثال در اتاق يا روی تختش جایی را برای او درست کند لجبازی نکنيد.
بهتر است که پبذيريدو از اين شرايط به نفع فرزندتان استفاده کنيد. برای مثال اگر می خواهد يکسری کارها را براي دوستش انجام دهيد مثلا جای خوابش را آماده کنيد، غذای خاصی را برايش تهيه کنيد و يا به او هم غذا دهيد، از فرزندتان بخواهيد که خودش کارهای دوستش را انجام دهد و مسئوليت های دوستش را به عهده بگيرد و به عبارتی بگوييد من رخت خواب تو را درست می کنم و تو هم رخت خواب دوستت را آماده کن. اتفاقا اين مساله به فرزند شما کمک می کند که در زمينه کسب مهارت های جديد ارتقا پيدا کند. اکثر بچه ها در مورد خيالی بودن دوستشان اطلاع دارند و می دانند که در واقعيت بسياری از کارها را نمی تواند انجام دهد.
وقتی اشتباهی از او سر می زند و دوستش را مقصر جلوه می دهد به جای اينکه با خشونت برخورد کنيد بهتر است به او بگويد مهم نيست که مقصر کيست. به هر حال اين اتفاق رخ داده است و بيا با هم درستش کنيم.
مادر: آيا ضرورتي دارد که ما به پدر بزرگ و مادر بزرگ کودک يا اطرافيانی که خيلی با هم در ارتباط هستيم راجع به دوست خيالی او توضيحی بدهيم.
روان شناس: در صورتيکه که نقش اين دوست خيالی بسيار پر رنگ شده باشد و اطرافيان هم از حضورش مطلع شده باشند می توانيد توضيحات مختصری در مورد رفتار با او بدهيد و واکنش های شديد، خنديدن، مسخره کردن را اصلا نشان ندهند.
وقتی که اين دوست خيالی خيلی دوام پيدا کرد و مدت طولانی در زندگی فرزند شما حضور داشت به طوريکه تمام کارها و برنامه های زندگی او را کنترل کند و يا تمايلی به بازی کردن با همسالانش نداشته باشد و مشاهده کنيد که تمام تعاملاتش با آن دوست خيالی است حتما بايد با يک روان شناس صحبت کنيد.