اختلال کمبود توجه- بیش فعالی (ADHD )

یک اختلال رفتاری رشدی است، معمولا کودک توانایی دقت و تمرکزبر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و کودک از فعالیت های بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردار است .
این اختلال با فقدان توجه، فعالیت بیش از حد، رفتار های تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است .

علت ها :
علت بیشتر مبتلایان به عارضه بیش فعالی هنوز روشن نیست ولی گمان می‌رود  که جزو بیماری های چند عاملی با ریشه ژنتیکی و محیط در ارتباط باشد .
عامل ژنتیکی این عارضه بیشتر در پدران کودکانی که دچار بیش فعالی هستند وجود دارد اما عوامل محیطی نیز بر افزایش شدت این عارضه بسیار موثر هستند.این اختلال به میزان دو تا چهار برابر در پسران نسبت به دختران شایعتر است .اگر در دوران نوزادی یعنی چهار هفته اول تولد، کودک با مشکل تغذیه و یا بهداشتی،روانی مواجه باشد و یا اگر مادر در دوران بارداری سیگار یا الکل مصرف کند، این کودکان بیشتر در معرض خطر بیش فعالی قرار دارد .

علائم :
سه علامت برای این بیماری وجود دارد :
۱.کم توجهی (یا کم دقتی)
۲.بیش فعالی (یا فزون کنشی )
۳. رفتارهایی که انگیزه آنی دارد و بدون فکر قبلی انجام داده می شود.
رفتار های کودک معمولا با پر تحرکی، بی توجهی و رفتارهای ناگهانی است .این رفتارها از قبیل انجام کارها به طور نیمه کاره، عدم تلاش ذهنی برای انجام تکالیف، فعالیت و تحرک بدنی بسیار بالا حتی زمانی که مشغول بازی نیستند، گم کردن پی در پی وسایل شخصی، نداشتن تمرکز و دقت بالا در انجام کارها می باشد .در دوران مدرسه ممکن است بروز اختلالات یادگیری خصوصا اختلال در خواندن و نوشتن را داشته باشيم .

 درمان :
روش درمان این بیماری می تواند روان درمانی و یا دارویی به تنهایی و یا ترکیبی از اقدامات دارویی با اقدامات روان درمانی باشد .
درمان دارویی ADHD بر اساس داروهای محرک عصبی وغیر محرک استوار است .از جمله داروهای محرک داروی متیل فنیدیت (ریتالین) و دگزامفتامین است .داروهای غیر محرک مانند آتوموکستین (مهار کننده باز جذب نوراپینفرین ) و داروهای MAOIs می باشد .
درمان غیر دارویی این بیماری عبارتند از گفتار درمانی، کار درمانی، درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارتهای اجتماعی، بازی درمانی، آموزش مدیریت والدین است.