سلول بنیادی انسان موش‌های فلج را شفا داد

سلول‌های بنیادی انسان طی درمانی که فعلا فقط روی موش‌ها امکان‌پذیر است می‌تواند موش‌های پاراپلژی(فلج) را دوباره به حرکت درآورد.

به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، برخی موش‌های پاراپلژی وجود دارند که در حال حاضر قادر به راه رفتن مجدد هستند یا دستکم نزدیک به انجام این کار هستند و این به لطف سلول‌های بنیادی انسان است.

این سلولها اساسا به پرکردن یک شکاف که دانشمندان در ستون فقرات این حیوانات یافته‌اند، کمک کردند.

"پلژی" به معنی فلج کامل در عضلات به خصوص اندام‌ها است. پاراپلژی(Paraplegia) نیز به معنی فلج کامل پاها و تنه در هر دو سمت(هر دو پا) به جز دست‌ها است.

پاراپلژی اشاره به آسیب نخاعی زیر سطح مهره اول پشتی(T1) دارد. معمولا این نوع از آسیب منجر به ضعف عضلانی و تغییرات حسی در تنه و پاها می‌شود.

افراد گرفتار پاراپلژی دچار آسیب به طناب نخاعی عصب توراسیک T2 تا پایین عصب خاجی S5 می‌باشند.

این افراد کنترل ارادی ادرار خود را از دست می‌دهند و معمولا از سوند ادراری استفاده می‌کنند.

همچنین برای دفع مدفوع آموزش می‌بینند تا این کار را بصورت نیمه ارادی و تحت کنترل در آورند.

در ابتدا اندام‌های درگیر خصوصا پاها به حالت شل و قابل انعطاف است، اما در صورت عدم انجام ورزش‌های مخصوص به حالت فلج اسپاستیک یا انقباضی در می‌آید.

در این پژوهش گروهی از محققان اروپایی به رهبری دکتر لونبرگ، سلول‌های بنیادی را از پرده غشای دهان داوطلبان برداشتند. سلول‌های بنیادی می‌توانند به تغییر هر نوع سلولی در بدن منجر شوند. در این مورد، آنها را به سلول‌های حمایت‌کننده که عوامل ترشحی برای رشد عصبی و بقا هستند، تبدیل کردند.

محققان همچنین بافت‌های مهندسی ایجاد کرده‌اند که به شکل یک داربست سه بعدی ساخته شده‌اند. این بافت با سلول‌های بنیادی و با ترومبین و فیبرینوژن انسان برای تثبیت و حمایت از نورون‌ها در نخاع همراه شد و سپس بر روی نخاع موش‌های پاراپلژی، در نقاطی که بند نخاع کاملا قطع شده بود، کاشته شد.

سه هفته پس از معرفی سلول‌های بنیادی و بافت، ۴۲ درصد موش‌ها توانایی قابل توجهی در تحمل وزن در پاهای عقب خود داشتند و پیاده‌روی می‌کردند.

علاوه بر این، ۷۵ درصد از موش‌ها شروع به واکنش در پاها و دم کردند. همچنین نشان می‌داد که نخاع شروع به بهبودی می‌کند.

در مقابل، یک گروه از موش‌های پاراپلژی که هیچ ایمپلنتی دریافت نکرده بودند، بهبودی در تحرک و واکنش‌های حسی نداشتند.

شایان ذکر است که همه موش‌هایی که ایمپلنت‌های بنیادی دریافت کردند، پیشرفت نشان ندادند. دانشمندان هنوز سعی در فهمیدن این مورد دارند.

در نهایت آنها امیدوارند که این روش درمان بتواند در افراد مبتلا به صدمات نخاعی استفاده شود.

دکتر لونبرگ می‌گوید: هنوز راه‌هایی برای رفتن، پیش از آزمایش آن روی انسان وجود دارد. این تحقیق امیدوار کننده است.

مقاله‌ای در مورد این تحقیق اخیرا در مجله Frontiers in Neuroscience منتشر شده است