اضطراب جدایی:

 اضطراب جدایی در کودکان :

اضطراب جدایی در کودکان به طور طبیعی بین سن ۶ ماهگی و ۳ سالگی رخ می دهد که اوج آن در سن ۱۲ تا ۲۴ ماهگی است و پس از ۲۴ ماهگی به تدریج کاهش می یابد. اضطراب کودک هنگام جدا شدن از والدین معمولا از یک روز به روز دیگر متفاوت است، یک روز کودک هنگام جدا شدن از مادر مضطرب می شود، روز دیگر به مادر می چسبد و غمگین است و یک روز دیگر، قشقرق راه انداخته و در مقابل جدایی مقاومت و واکنش شدید از خود بروز می دهد.

برای کودکانی که تجربه جدایی های بسیار مکرر و یا بسیار اندک از مادر داشته اند، جدایی ممکن است اضطراب بیشتری را ایجاد کند. هر چقدر کودک بزرگتر می شود و مفهوم زمان را درک می کند و مدارای موفقیت آمیز هنگام جدایی را بیشتر تجربه می کند، از اضطراب او کاسته می شود.

عوامل مختلفی می تواند در شدت اضطراب جدایی کودک دخالت داشته باشند، خستگی و بیماری کودک، تغییر در عادات و برنامه های منزل، عوض شدن پرستار یا مراقبان کودک، تغییراتی که در خانواده رخ می دهد مانند تولد فرزند جدید، طلاق، جدایی والدین، مرگ و یا بیماری اعضای خانواده و غیره، می توانند عواملی باشند که اضطراب جدایی کودک را تشدید می کند.

عواملی نیز وجود دارند که می توانند اضطراب جدایی را کاهش دهند، از سن ۱۴ ماهگی به بعد در زمان هایی کوتاه و گاهی اوقات از پرستار کودک و یا شخص نزدیک دیگر استفاده کنید تا از کودک مراقبت و نگهداری کند؛ این امر کمک می کند که کودک در زمان کوتاه، دور شدن مادر را تجربه کند و فرصتی را نیز در اختیار کودک قرار می دهد تا اعتماد به سایر بزرگسالان در او شکل گیرد.

از ۱۲ ماهگی به بعد کودک را وارد ارتباط با همسالان نمایید (گرچه کودک در این مرحله معمولا وارد بازی های مشارکتی نمی‌شود) و از سن ۳ سالگی می توانید فرصت تجربه بازی های گروهی را به او بدهید. از سن ۳ یا ۴ سالگی کودک می تواند بعضی اشکال کلاس های پیش دبستانی و مهد کودک را تجربه کند. این امر برای کودکانی که زیاد به والدین خود وابسته هستند، مسئله مهمی است.